Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit.
Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Age sane, inquam. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Hunc vos beatum;
Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Age, inquies, ista parva sunt. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Hos contra singulos dici est melius. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Maximus dolor, inquit, brevis est. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? At, si voluptas esset bonum, desideraret. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Pugnant Stoici cum Peripateticis.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Quid, de quo nulla dissensio est? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quis istud possit, inquit, negare? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?
Quo tandem modo? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est.
Cyrenaici quidem non recusant; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Beatus sibi videtur esse moriens. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Audeo dicere, inquit. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quod quidem nobis non saepe contingit. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Dici enim nihil potest verius. Hic ambiguo ludimur.
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Duo Reges: constructio interrete.
Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed quot homines, tot sententiae; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Hos contra singulos dici est melius. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Hoc est non dividere, sed frangere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Minime vero istorum quidem, inquit. Cave putes quicquam esse verius. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.
Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Summus dolor plures dies manere non potest? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quippe: habes enim a rhetoribus; Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Videsne quam sit magna dissensio? Tenent mordicus. Confecta res esset. Hoc non est positum in nostra actione.